کد مطلب:313403 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:170
عباس بن حسن بن عبیدالله بن عباس
وی مكنی به ابی الفضل، و خطیبی فصیح و شاعری بلیغ بوده و در نزد هارون الرشید مقام و مكانتی داشته است.
ابونصر بخاری گوید: «ما رأی هاشمی أعذب لسانا منه یا أغضب لسانا منه».
و خطیب بغدادی آورده است: ابوالفضل عباس بن حسن، برادر محمد و عبیدالله و فضل و حمزه است، و او از اهل مدینه است. در ایام هارون الرشید به بغداد آمد و در آنجا به مصاحبت هارون پرداخت و بعد از هارون نیز مصاحب مأمون شد: مردی عالم و شاعر و فصیح بود. بیشتر علویین او را اشعر اولاد ابوطالب دانسته اند. سپس خطیب به سند خود از فضل بن محمد بن فضل روایت می كند كه گفت: عمویم، عباس، فرمود كه رأی تو گنجایش هر چیزی را ندارد، پس تهیه كن آن را برای چیزهای مهم؛ و مال تو بی نیاز نمی كند تمام مردم را، پس آن را مخصوص اهل فضل و اهل حق قرار ده؛ و كرامتت كفایت نمی كند عامه مردم را، پس آن را تنها متوجه اهل فضل نما.
نسل عباس بن حسن مذكور از چهار پسر می باشد: احمد و عبیدالله و علی و عبدالله. و ابونصر بخاری گفته كه نسل وی تنها از طریق عبدالله بن عباس است نه از غیر آن. و این عبدالله بن عباس، شاعری فصیح بود و مأمون وی را بر دیگران مقدم می داشت و به وی شیخ بن الشیخ می گفت [1] و چون وفات كرد و مأمون خبردار شد، گفت: أتری الناس مثل یا بعدك یابن عباس. سپس جنازه ی او را تشییع كرد. عبدالله پسری به نام حمزه دارد كه اولادش در طبریه و شام می باشند، از جمله ی آنان ابوالطیب محمد بن حمزه است كه صاحب مروت و سماحت و صله ی رحم و كثرت معروف و فضل كثیر و جاه واسع بوده و در طبریه آب و ملك داشته و اموالی جمع كرده بود، تا آنكه ظفر بن خضر فراعنی بر او حسد برد و لشگری را برای قتل او ارسال داشت و آنان او را در صفر 291 ق در بستان خود در طبریه شهید كردند. شعرا او را مرثیه گفته اند و به اعقاب او، كه در طبریه هستند، بنوالشهید گویند.
ابونصر بخاری گوید: «ما رأی هاشمی أعذب لسانا منه یا أغضب لسانا منه».
و خطیب بغدادی آورده است: ابوالفضل عباس بن حسن، برادر محمد و عبیدالله و فضل و حمزه است، و او از اهل مدینه است. در ایام هارون الرشید به بغداد آمد و در آنجا به مصاحبت هارون پرداخت و بعد از هارون نیز مصاحب مأمون شد: مردی عالم و شاعر و فصیح بود. بیشتر علویین او را اشعر اولاد ابوطالب دانسته اند. سپس خطیب به سند خود از فضل بن محمد بن فضل روایت می كند كه گفت: عمویم، عباس، فرمود كه رأی تو گنجایش هر چیزی را ندارد، پس تهیه كن آن را برای چیزهای مهم؛ و مال تو بی نیاز نمی كند تمام مردم را، پس آن را مخصوص اهل فضل و اهل حق قرار ده؛ و كرامتت كفایت نمی كند عامه مردم را، پس آن را تنها متوجه اهل فضل نما.
نسل عباس بن حسن مذكور از چهار پسر می باشد: احمد و عبیدالله و علی و عبدالله. و ابونصر بخاری گفته كه نسل وی تنها از طریق عبدالله بن عباس است نه از غیر آن. و این عبدالله بن عباس، شاعری فصیح بود و مأمون وی را بر دیگران مقدم می داشت و به وی شیخ بن الشیخ می گفت [1] و چون وفات كرد و مأمون خبردار شد، گفت: أتری الناس مثل یا بعدك یابن عباس. سپس جنازه ی او را تشییع كرد. عبدالله پسری به نام حمزه دارد كه اولادش در طبریه و شام می باشند، از جمله ی آنان ابوالطیب محمد بن حمزه است كه صاحب مروت و سماحت و صله ی رحم و كثرت معروف و فضل كثیر و جاه واسع بوده و در طبریه آب و ملك داشته و اموالی جمع كرده بود، تا آنكه ظفر بن خضر فراعنی بر او حسد برد و لشگری را برای قتل او ارسال داشت و آنان او را در صفر 291 ق در بستان خود در طبریه شهید كردند. شعرا او را مرثیه گفته اند و به اعقاب او، كه در طبریه هستند، بنوالشهید گویند.
[1] اختران تابناك: جلد 2 صفحه ي 169.